3 grudnia już po raz 21. obchodzimy Międzynarodowy Dzień Osób Niepełnosprawnych. Przez ostatnie 20 lat sytuacja tej grupy społecznej w Polsce znacznie się poprawiła. Wciąż jednak pokutuje wiele mitów i uprzedzeń wynikających z niewiedzy. Rozwiązaniem problemu jest edukacja i integracja osób pełno i niepełnosprawnych.
Międzynarodowy Dzień Osób Niepełnosprawnych został ustanowiony w 1992 roku przez ONZ. Jego celem jest zwiększenie świadomości społecznej na temat problemów osób niepełnosprawnych. Na świecie żyje około 650 mln osób z niepełnosprawnościami, w tym ponad 5 mln w Polsce.
Od początku lat 90. w naszym kraju sytuacja osób niepełnosprawnych bez wątpienia uległa poprawie. Rozwiązania legislacyjne i kampanie społeczne umożliwiły zmniejszenie barier, na które w codziennym życiu napotykają osoby z niepełną sprawnością słuchową, wzrokową, ruchową bądź intelektualną. Dzięki organizacjom zajmujących się aktywizacją niepełnosprawnych coraz więcej z nich podejmuje pracę zawodową i realizuje swoje pasje.
Niestety wiedza Polaków na temat życia osób niepełnosprawnych jest wciąż bardzo niewielka. Przykładowo, mało kto zdaje sobie sprawę, że Polska Reprezentacja Rugby na Wózkach w ostatnich latach stała się jedną z najsilniejszych drużyn w Europie. Również niewiele osób wie, że osoby niepełnosprawne intelektualnie mogą mieć niezwykłe zdolności artystyczne.
– Dostrzegam wiele takich prac, które mają bardzo duże walory artystyczne. To jest wyobraźnia, na którą tylko niektórzy artyści kształceni w akademiach mogą sobie pozwolić. Wiele osób nie jest w stanie wejść na taki poziom. A oni są tam od razu, osoby niepełnosprawne intelektualnie – mówi agencji informacyjnej Newseria Lifestyle Joanna Łabęcka, nauczycielka prowadząca warsztaty plastyczne w Grupie Aktywności Twórczej dla Osób Niepełnosprawnych.
Społeczna niewiedza jest przyczyną trwania wielu mitów i uprzedzeń, które utrudniają życie osobom niepełnosprawnym.
– Te osoby często chodzą z asystentem załatwiać swoje sprawy. I na przykład pani urzędnik czy lekarz zamiast do osoby zainteresowanej o jej problemach zaczyna zwracać się do asystenta. Jest to dla nich bardzo przykre, bo są traktowane jak powietrze – mówi Joanna Łabęcka.
Również zwykli przechodnie nie wiedzą jak zachować się wobec osoby niepełnosprawnej na ulicy – odwracają wzrok i są zakłopotani. Najistotniejszym kierunkiem rozwoju jest więc edukacja i integracja zarówno osób niepełno-, jak i pełnosprawnych.
