Z racji tego, że nasz portal jest o podróżach medycznych, przybliżmy naszym czytelnikom regulacje dotyczące pojęcia rejonizacji. Bez wątpienia rejonizacja kojarzy się wszystkim z okresem sprzed 1999 r., kiedy to opieka zdrowotna finansowana była w całości z budżetu państwa na zasadach określonych w obowiązującej wówczas ustawie z dnia 28 października 1948 r. o zakładach społecznych służby zdrowia i planowej gospodarce w służbie zdrowia (Dz. U. Nr 55, poz. 434 z późn. zm.). Obowiązujące w tym okresie przepisy nie przewidywały uprawnień do wyboru placówki służby zdrowia. Koniec zasad, które określały korzystanie ze świadczeń zgodnie z rejonizacją wiążącą się z miejscem zamieszkania związane jest z wejściem w życie ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz. U. Nr 28, poz. 153 z późn. zm.)
Co to jest rejonizacja? Najprościej mówiąc, jest to realizacja świadczenia zdrowotnego tylko w obrębie miejsca zamieszkania. Na podstawie obecnie obowiązujących przepisów świadczeniodawca nie może odmówić rejestracji skierowań do leczenia w ramach specjalistycznej opieki ambulatoryjnej lub szpitalnej z powodu rejonizacji. Realizacja ww. świadczeń nie jest uzależniona od miejsca zamieszkania pacjenta.
Zgodnie z postanowieniami ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych (tj. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 z późn. zm.) pacjent ma prawo wyboru świadczeniodawcy udzielającego ambulatoryjnych świadczeń specjalistycznych (art. 29) lub szpitalnych (art. 30) spośród wszystkich świadczeniodawców, którzy zawarli umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej z Narodowym Funduszem Zdrowia. Pacjent ma prawo leczyć się na podstawie skierowania na terenie całego kraju.
Należy wyraźnie podkreślić, że odmowa udzielenia świadczenia z powodu tzw. „rejonizacji” stanowi naruszenie prawa pacjenta. W sytuacji takiego naruszenia prawa, pacjent ma możliwość skierowania skargi do dyrektora zakładu, w którym doszło do odmowy udzielenia świadczenia, właściwego Oddziału NFZ, organu nadzoru nad zakładem lub do Rzecznika Praw Pacjenta.
