Wyjeżdżający na urlop muszą liczyć się z dodatkowym obciążeniem podatkowym – przypomina Tax Care. Tzw. opłatę klimatyczną, związaną z pobytem np. w kurorcie nadmorskim, trzeba zapłacić, jeśli przebywa się w nim dłużej niż 24 godziny.
Każda gmina ma prawo ustalić, w których spośród należących do niej miejscowości turyści i wczasowicze będą musieli uiszczać tzw. opłatę klimatyczną. Może być ona pobierana w tych miejscowościach, które spełniają określone w rozporządzeniu Rady Ministrów warunki klimatyczne, krajobrazowe oraz umożliwiające pobyt osób w celach turystycznych, wypoczynkowych oraz szkoleniowych. Zapłaci ją każdy, kto planuje odpocząć dłużej niż jeden dzień.
Zróżnicowana wysokość „klimatycznego”
Na opłatę klimatyczną składają się dwie daniny: opłata miejscowa oraz opłata uzdrowiskowa. Do zapłaty tej pierwszej zobowiązane są osoby fizyczne, które przebywają w miejscowościach posiadających korzystne właściwości klimatyczne, walory krajobrazowe oraz warunki umożliwiające pobyt, a także znajdujących się na obszarach, którym nadano status obszaru ochrony uzdrowiskowej. Drugą uiścić będą musieli ci, którzy w celach zdrowotnych, turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych przebywają w miejscowościach na obszarach mających status uzdrowiska. Co ważne, od osób, od których pobierana jest opłata uzdrowiskowa, nie pobiera się opłaty miejscowej.
Status obszaru ochrony uzdrowiskowej przyznawany jest obszarowi, który łącznie spełnia warunki określone w przepisach ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych:
1. posiadanie złóż naturalnych surowców leczniczych o potwierdzonych właściwościach leczniczych;
2. posiadanie klimatu o właściwościach leczniczych;
3. spełnienie określonych w przepisach o ochronie środowiska wymagań w stosunku do środowiska;
4. posiadanie infrastruktury technicznej w zakresie gospodarki wodno-ściekowej, energetycznej, transportu zbiorowego, a także prowadzenia gospodarki odpadami.
Uzdrowiskiem natomiast, zgodnie z przepisami tej samej, jest obszar, na terenie którego prowadzone jest lecznictwo uzdrowiskowe, wydzielony w celu wykorzystania i ochrony znajdujących się na jego obszarze naturalnych surowców leczniczych o potwierdzonych właściwościach leczniczych.
Opłata klimatyczna jest podatkiem lokalnym, zasilającym budżety gminne. Wysokość stawek, zasady ich poboru oraz terminy płatności określa w drodze uchwały rada gminy, ale zgodnie z ustawowymi limitami. Przykładowo, opłata uzdrowiskowa w Sopocie wynosi w tym roku 4,20 zł, a w Ustce 3,00 zł za dobę.
Zarówno opłatę miejscową, jak i opłatę uzdrowiskową nalicza się od osób przebywających w danym miejscu dłużej niż dobę. Pobierana jest za każdy dzień pobytu, ale dopiero po upływie pierwszych 24 godzin. Zakładając, że wczasowicz melduje się w hotelu w sobotę w rano, a wyjeżdża w poniedziałek w południe, powinien zapłacić za dwie doby.
Właściciel domku letniskowego bez opłaty
Warto pamiętać, że przepisy przewidują podmiotowe zwolnienie od podatku klimatycznego. Zarówno opłaty miejscowej, jaki i uzdrowiskowej nie pobiera się:
- pod warunkiem wzajemności – od członków personelu przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych oraz innych osób zrównanych z nimi na podstawie ustaw, umów lub zwyczajów międzynarodowych, jeżeli nie są obywatelami polskimi i nie mają miejsca pobytu stałego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
- od osób przebywających w szpitalach,
- od osób niewidomych i ich przewodników,
- od podatników podatku od nieruchomości z tytułu posiadania domów letniskowych położonych w miejscowości, w której pobiera się opłatę miejscową albo uzdrowiskową,
- od zorganizowanych grup dzieci i młodzieży szkolnej.
Katarzyna Miazek, Tax Care
Żaneta Rowińska, księgowa Tax Care
